Van juni tot oktober 2019 heb ik mijn ervaringen over mijn ‘opleiding’ tot maanhoeder gedeeld op Facebook. Je vindt ze hieronder, mijn maan-dagboek. Het was een wonderbaarlijke tijd. Nog steeds ben ik met enige regelmaat in contact met de dimensie van de maan en de maanhoeders. Het is een deel van mij en die verbinding verdwijnt nooit.
23 juni 2019
Het is tijd om mijn maanhoeder-ervaringen te gaan delen, de volgende stap in mijn initiatieproces.
Ik ben een maanhoeder, zo is mij verteld, levend op aarde. De maanhoeder die mij begeleid op mijn pad leeft op de maan. Er zijn meer maanhoeders hier op aarde en er zijn er velen op de maan.
Dagelijks verbind ik mij om te ontdekken wat het maanhoederschap inhoudt. Heel voorzichtig gaan er luiken in mij open en ontdek ik een beetje meer over deze aspecten van mijzelf.
Dat er meer is dan wij mensen doorgaans waarnemen, weet ik al heel lang. De wereld die zich nu voor mij opent, is echter ook voor mij totaal nieuw. Ik neem hele andere energieën waar, iets waar mijn lichaam ook erg aan moet wennen. Ik reis mee naar andere plekken waar ik delen van landschappen zie, andere wezens ontmoet, ik geholpen word om alle ervaringen ook fysiek te verwerken, ik de hoogte en de diepte inga om daar mijn ervaringen op te doen, ik van het een in het ander kan overgaan, ineens ontroerd kan raken door iets wat ik in energie ervaar en waar ik mag leren los te laten, te vertrouwen en in de overgave te zijn.
De komende tijd zal ik mijn ervaringen hier delen. Ik besef me dat het voor velen vreemd en onbegrijpelijk is. Dat is spannend, maar ook oké. Je bent welkom om mijn ervaringen te volgen. Tot morgen.
24 juni 2019
Vandaag vraag ik aan de Maanhoeder of hij mij wil helpen met het afvoeren van spanning in mijn lichaam. Deze nieuwe stap in mijn maanhoederschap is niet eenvoudig voor mij en dat voel ik in mijn kaken en mijn duimen. Direct voel ik een golf van energie over mij heen komen. Na afloop is de spanning niet helemaal weg, maar wel een stuk minder. Doordat het de bedoeling is dat ik schrijf over mijn ervaringen, merk ik dat ik bewuster ga waarnemen. Heel veel van wat ik ervaar neem ik met mijn gevoel waar en dat vind ik niet altijd makkelijk om in woorden om te zetten. Het voelen van de energie vraagt een grote mate van alertheid en tegelijkertijd vraagt het overgave. De energie komt vandaag in golven over me heen, als ik ze kan toelaten zak ik dieper en dieper in die energie. Hij voelt heel krachtig en hij heeft een lichte kleur. Mijn hoofd vindt het vaak heel erg spannend om de energie toe te laten. Ik weet dat het van de Maanhoeder afkomt en die is echt oké, maar ik weet niet wat het is en waar het me naartoe brengt. Dat zorgt voor een spanningsveld tussen mijn hoofd en mijn behoefte om dit te ondergaan. Mijn hoofd kiest ervoor om gedachten te produceren, zodat ik lekker veilig in mijn gedachtenwereld blijf. Mijn hoofd schept al mijn gehele leven een veilige omgeving voor mij en dat is niet ineens verdwenen. Hoe graag ik me ook volledig zou willen overgeven aan de energie van de Maanhoeder en alles wat daarbij hoort. Het lukt me wel om me deels over te geven en op een gegeven moment heb ik het gevoel dat ik mijn armen nauwelijks meer kan bewegen zo krachtig werkt de energie op mij in. Daar ben ik inmiddels wel aan gewend en het voelt eigenlijk wel prettig aan. Het geeft me een indicatie van de mate waarin ik me heb kunnen overgeven vandaag. Ik ben zeker niet ontevreden, ook omdat ik aan het eind van de sessie me heel erg blij voelde worden. Ik was aanbeland op een plek, in een landschap, waar ik bekend mee ben en die me dus blijdschap verschaft. In de loop van de tijd zal dit allemaal duidelijk voor me worden, daar twijfel ik niet aan. Nu is het vooral ervaren en daar oké mee zijn.
Als ik na afloop aan de Maanhoeder vraag wat ik kan doen aan mijn verstorende gedachten dan voel ik dat mijn hoofd en nek zachtjes gaan schudden, daarna doet mijn bovenlichaam mee en langzaamaan zakt mijn bewustzijn mijn lichaam in. Ik mag veel meer vanuit mijn buik in de verbinding zijn in plaats vanuit mijn hoofd. Dat is wat ik al besefte, maar nog niet voor elkaar kreeg. Nu ben ik geholpen om daar meer te kunnen zijn.
Gemiddeld ben ik zo’n anderhalf tot twee uur per dag bewust in contact met de Maanhoeder. Vandaag zal het ook zoiets zijn geweest.
25 juni 2019
Vannacht zag ik ineens vier kei-vormige aardappel-kleurige wezens voor mijn geestesoog. Beter kan ik het niet omschrijven. Ik bedacht me dat ik echt even goed naar ze moest kijken. Dat viel nog niet mee, want ze werden omgeven door schemerachtig licht. Zo bijzonder om direct te beseffen dat het om levende wezens gaat, terwijl ze een totaal onverwachte en onbekende vorm hebben.
Toen ik vanochtend wakker werd en me mijn nachtelijke ervaring herinnerde, besefte ik dat dit iets was om met de Maanhoeder te bespreken. En inderdaad blijken ze met hem in verbinding te staan. Ze horen ook bij de maan. Terwijl ik over ze spreek zie ik hun beeld weer voor me verschijnen en nu een stuk helderder. Ik voel dat een golf van energie me alweer mee leidt. Ik mag de wezens volgen en ik zie vaag een landschap voorbij trekken. Dan veranderd het beeld en heb ik het gevoel dat ik me in het donker van het universum bevindt. Vervolgens voel ik dat de diamant die zich in mijn hoofd bevindt, via mijn kruin wordt verwijderd en meegenomen. Die diamant zit daar al een tijdje. Ik ontving hem op een van mijn reizen met de Maanhoeder. Alle maanhoeders schijnen er één te hebben en zo kunnen we elkaar herkennen, is mij verteld. Hij voelt qua omvang ongeveer even groot als mijn hoofd. Elke dag maak ik er even contact mee voordat ik me verbind met de Maanhoeder.
Ik ben wel benieuwd waarom de diamant nu is verwijderd en ik besluit te kijken waar hij is gebleven. De kei-vormige wezens blijken de diamant te hebben behandeld en hij straalt nu veel meer licht uit. Hij wordt weer teruggeplaatst. Mijn lichaam heeft wel even tijd nodig om aan deze nieuwe straling te wennen. Die tijd krijg ik ook terwijl ik daar nog ben. Ik merk dat de wezens heel erg blij zijn dat dit heeft plaatsgevonden, dat mijn diamant nu meer straalt. Het zijn van nature vrolijke types, voel ik, maar hun blijdschap gaat over deze gebeurtenis. Langzaam zak ik weg in een slaaptoestand, die ligt qua bewustzijn dicht naast de toestand waar ik me in bevind als ik op pad ben met de Maanhoeder. Als ik niet voldoende of onrustig heb geslapen, kom ik daar nog weleens in terecht. Voor mij het moment om afscheid te nemen van de wezens en de Maanhoeder.
26 juni 2019
Met een blij en voldaan gevoel kom ik terug uit mijn reis met de Maanhoeder. Vandaag was niet mijn dag en dan is het doorgaans moeilijker voor me om echt goed in de verbinding te komen. Eerst heb ik maar eens alles van me af gekletst. Daarna was het een tijdje stil, geen reactie van de Maanhoeder. Wat kan hij ook met mijn geratel? Dan voel ik via mijn derde oog licht mijn lichaam in gaan. Mijn kern wordt opgevuld met licht, dat voelt fijn. Ik probeer me over te geven aan dat wat er vandaag mag gebeuren. Ik voel hoe de energie me mee neemt. Mijn hoofd beweegt heen en weer alsof ik iets aan het bekijken ben. Ondertussen leiden mijn gedachten me keer op keer af. Steeds hoor ik een stem in mijn hoofd commentaar leveren op wat er gaande is. Gaat het me lukken om hier doorheen te komen? Ik besef dat ik nu heel bewust mag proberen om met mijn aandacht in mijn buik/bekkengebied te zijn en me vandaar uit over te geven aan de energie. Dat is de enige mogelijkheid om het commentaar naar de achtergrond te krijgen. Op een gegeven moment lukt dat en dan zak ik de diepte in.
Ik voel dat ik deze keer heel diep ga. Zo diep dat ik het niet meer met mijn geestesoog kan volgen en er dus niets anders opzit dan de diepte in te springen. Voeten eerst, dat maakt het minder eng. Het is als van de duikplank in het water springen, kies je ervoor om met je hoofd naar beneden te duiken of rechtop met je voeten eerst.
Zo zak ik nog verder en ik merk dat het me een heel vrij gevoel geeft, alsof ik kan vliegen. Ik voel me steeds vormelozer worden. Mijn lichaamsvorm vervaagt, waaiert uit en daardoor lijk ik me nog beter over te kunnen geven. Het voelt alsof ik me met hele rustige beweging als een enorme rog door het water begeef of misschien vlieg ik wel. Het is heerlijk om zo uit mijn vorm te zijn, het geeft zoveel vrijheid.
Dan verschijnt er een ander beeld, tijd voor een andere ervaring. Zo word ik regelmatig van het een in het ander meegenomen. Ik beleef, ervaar en laat het zoveel mogelijk gebeuren. Dit was weer een mooie ervaring.
27 juni 2019
Poeh! Dit was geen eenvoudige reis. Vandaag kwam ik vooral mezelf tegen en dat vind ik eigenlijk nooit eenvoudig. Het lukte me maar niet om helemaal over te gaan in de energie. Ik kon wel voor een deel mee, maar elke keer ging ik er toch weer uit door gedachten die voorbij kwamen. Wat ik ook probeerde…het ging gewoon niet. In ieder geval niet zoals ik wilde en daar kom ik dan mezelf tegen. Weerstand en irritatie, ik wil het natuurlijk wel goed doen, want ik moet er tenslotte ook nog over schrijven. No pressure at all! Nu ik op dit punt ben beland, kan ik twee dingen doen: opgeven of doorgaan. Ik kies voor het laatste. Ik weet dat ik ergens doorheen mag, dit heb ik namelijk al vaker meegemaakt. Dit gevecht met mezelf, want zo voelt het wel. Mijn gedachten willen me weg houden van dat wat ik in mezelf mag zien of voelen, die vinden dat dit veiliger is voor mij. Ik weet inmiddels dat de enige weg naar mijn gezonde zelf, het alles onder ogen komen en doorvoelen is. Dus ik vraag de Maanhoeder mij te helpen en daal af in mijzelf. Daar kom ik boosheid tegen. Onderdrukte, briesende boosheid, die gezien en gevoeld wil worden. Die er gewoon wil zijn. Ik laat het zo veel mogelijk toe. Het gaat in golven door mijn lichaam en ik hoor het geluid vormen in mijn keel. Ik blijf zolang als ik kan opbrengen in dit gevoel en probeer er zelfs nog dieper in te zakken. Deze boosheid die er mijn hele leven niet mocht zijn, niet kon zijn, omdat ik echt niet wist hoe ik ermee om moest gaan, of het überhaupt wel mocht bestaan. Die heeft vandaag weer een beetje meer de ruimte gekregen. Geen eenvoudige klus. Dat zeker niet. Maar ik weet waar ik het voor doe en gelukkig hoef ik het niet alleen te doen.
28 juni 2019
Toen ik me vanochtend verbond met de Maanhoeder, merkte ik dat er een donkere wolk om mij heen hing. Echt confronterend om te zien hoe donker en verstikkend angst eigenlijk is. En ja, het klopt, ik ben bang. Ik zie enorm op tegen de pijn die ik elke maand tijdens mijn menstruatie ervaar. De dagen die ik in bed doorbreng om mijn lichaam zoveel mogelijk rust te gunnen om dit te doorstaan. Ik weet dat ik er doorheen kom, dat ik het aankan en dat ik er tegenwoordig relatief snel van herstel. Maar toch is de angst er en die helpt me op geen enkele manier. Ik vraag de Maanhoeder mij te helpen om in het vertrouwen en de overgave te komen. Ik doe een schietgebedje. Het voelt alsof ik echt alle hulp nodig heb. Ik wil niet meer op deze manier omgaan met de pijn en het ziek-zijn. De wolk van angst trekt langzaam op. Ik ga op zoek naar de boodschap die mijn lichaam voor me heeft. Ik zoek, ik voel, probeer te zakken, maar ik kom er niet bij. Ik besluit me over te geven aan de Maanhoeder en vraag of hij me wil leiden naar dat wat ik vandaag mag zien. Ook dat gaat me niet makkelijk af. Al mijn controlemechanismen staan op scherp. Ik ga een lichte irritatie voelen en ik weet dat die me gaat helpen. Als het er om gaat stukken in mijzelf te zien, dan helpt de weerstand die ik ervaar me om erbij te komen. En inderdaad kom ik via mijn irritatie bij mijn boosheid. Vandaag kan ik echter door mijn boosheid heen naar de wereld die daaronder ligt. Ik spring een soort tunnel in en die leidt naar wat je een grot zou kunnen noemen. Ik ben benieuwd wat ik daar ga vinden en op een gegeven moment zie ik een vorm verschijnen, een staande ellips-achtige vorm. Ik besef dat ik in die vorm iets ga vinden, maar hoe kom ik erin? Ik zie nergens een opening. Dan opent de ellips zich als een bloem en terwijl dat gebeurt besef ik dat ik hier een sleutel zal vinden. Die sleutel is een hoekige kristal die blauwig licht uitstraalt. Terwijl ik hem oppak, voel ik dat ik hem onderaan mijn ruggengraat mag plaatsen en dat dit de sleutel tot mijn levensenergie is. Ik plaats hem bij mijn stuit en dan pas zie ik dat hij piramidevormige is. De vorm die ik ook gebruik om me te verbinden met de Maanhoeder. Heel ver weg voel ik ontroering, maar ik kan er nog niet bij. De piramide doet krachtig zijn werk en laadt mijn hele ruggengraat en daarmee ook de rest van mijn lichaam op. Ik besluit de tijd te nemen, zodat elke cel in mijn lichaam zich kan opladen. Langzaam komt het besef dat deze sleutel tot mijn levensenergie mij zal helpen verder te genezen. Dan komt de emotie en huil ik dikke tranen van ontroering, van opluchting en van dankbaarheid.
29 juni 2019
Ik heb een vast ritueel voorafgaand aan mijn contact met de Maanhoeder. Ik maak contact met mijn ziel, mijn engelen en gidsen en met alle elementen die ik tijdens mijn verbinding met de Maanhoeder heb opgehaald, daar hoort nu ook de piramide bij. Daarna open ik de vaste verbinding met de Maanhoeder en reis naar hem toe. Vandaag ging het echter anders. Hij lijkt er niet te zijn. Daar schrik ik wel even van. Wat is dit?
Dan voel ik dat ik me veel meer mag gaan verbinden met mijn piramide. Ik bedenk me dat het misschien de bedoeling is dat ik eerst mijn energie omhoog breng, voordat we in contact treden. Ik heb geen idee, dus ik ga op onderzoek uit. Ik probeer te ontdekken hoe de piramide werkt, wat hij doet met mijn energie en hoe ik dat in mijn hele lichaam kan verspreiden. Het is echt uitproberen, eigenlijk een beetje spelen. Dan stap ik de piramide in, eens voelen hoe het daarbinnen is. Ik vind het heerlijk om daarbinnen te zijn, het voelt als thuiskomen. De energie is er fijn en ik voel hoe ik word opgeladen. In een van mijn eerdere reizen ben ik al eens in een piramide geweest. We stapten er aan de zijkant in en vertrokken via de punt. Dat besluit ik nu ook te doen. Ik ben wel benieuwd waar deze piramide mee in verbinding staat. Ik reis door de koker die verbonden is met de punt van mijn piramide en beland in een gelijksoortige piramide. Ik stap naar buiten en besef nog niet helemaal waar ik ben. Dan word ik meegenomen om de plek van een afstand te bezien. Het blijkt de maan te zijn. Waarschijnlijk ontzettend logisch, maar het is voor mij nog steeds erg verrassend dat ik zo’n verbinding met de maan heb. Ik vraag me af of dit dan ook de manier is om in het vervolg in contact te komen met de maanhoeder. Dat blijkt inderdaad zo te zijn. Ik keer terug in mijn eigen piramide en blijf daar nog een tijdje. Het is veel om te bevatten, merk ik. Het is genoeg geweest voor vandaag. Als ik aan de Maanhoeder vraag hoe ik deze verbinding kan afsluiten, laat hij me weten dat deze verbinding niet afgesloten hoeft te worden. Vanaf nu sta ik altijd in directe verbinding met thuis.
30 juni 2019
Vandaag ga ik dus gebruikmaken van de nieuwe verbinding met de maan en de Maanhoeder, die is ontstaan. Ik merk dat ik het best spannend vind. Ik kan natuurlijk ook eerst een tijdje in de piramide plaatsnemen, dat mag ik mezelf best gunnen. Ik zie mezelf in lotushouding in de piramide zitten. Dat lukt me in het echte leven niet hoor, die lotushouding;-) Terwijl ik daar zo zit, voel ik al vrij snel dat mijn bewustzijn omhoog wordt getrokken. Niks kalmpjes zitten in je piramide, ga nu maar gewoon…is de gedachte die ik er bij krijg. Daar geef ik gehoor aan en ik reis naar boven. Wanneer ik daar naar buiten stap, verwacht ik de Maanhoeder aan te treffen. De energie die ik er voel is toch wat anders dan ik gewend ben en ik vraag de Maanhoeder of hij zich duidelijk aan mij wil laten zien. Dat doet hij niet en ik merk dat ik angstig word. Klopt de energie hier wel? Ben ik hier wel veilig? Dan voel ik dat ik hier een keuze heb te maken. Gisteren heb ik mogen ervaren hoe deze plek als thuis voelt voor mij. Vandaag mag ik besluiten of ik voor vertrouwen ga en kies om me hier veilig te voelen. Dit is groot voor mij, heel erg groot. Me onveilig voelen is echt een thema in mijn leven, weet en voel ik sinds een paar jaar. Ik laat de emoties komen, het mag gevoeld worden. Ik heb hier een belangrijke beslissing te nemen die op veel facetten van mijn leven van invloed zal zijn. In mijn hart weet ik dat ik niets anders wil dan kiezen voor vertrouwen, daarvoor mag ik eerst mijn angst toelaten. Als mijn angst er mag zijn, ontstaat er ruimte. Dan kan ik kiezen voor wat ik ten diepste wil. En dat is vertrouwen. Nadat ik mijn keuze heb uitgesproken verschijnt de Maanhoeder naast mij. Samen wandelen we een stuk. Ik zie mezelf in mijn hoedanigheid als maanhoeder. Vaak zie ik mezelf als Turid tijdens mijn reizen. Het deel in mij wat maanhoeder is, heb ik al eerder ontmoet en daar heb ik ook al vaker contact mee gemaakt. Een heel andere energie draagt zij bij zich. Het is mooi om ons zo te zien, maanhoeder naast maanhoeder. Ondertussen word ik me bewust van sensaties in mijn lichaam. Er zit een strakke band rond mijn hart die in energie enorm toe neemt. Dan verspreid de energie zich door de linkerkant van mijn romp. Het is alsof er energetisch dingen verschuiven in mij. Ik kan heel duidelijk het verschil tussen links en rechts waarnemen. Dat verschil is zo groot dat het onaangenaam aanvoelt. Ik hoop dat dat nog wordt rechtgetrokken. Langzaam verspreidt de energie zich dan ook naar rechts. Integreert mijn keuze voor vertrouwen zich nu energetisch in mijn lichaam? Het lijkt er wel op.
Wanneer het genoeg voor me is geweest, maak ik de keuze om weer terug te gaan. Ik vraag me af wat te doen met mijn maanhoeder-deel. Dan voel ik dat zij daar blijft en dat ik weer terugkeer naar mijn lichaam. Nu zij weer op haar plek is, kan ik vanuit mijn verbinding met haar veel meer op mijn aardse plek stappen. Alsof het nu meer klopt.
