Ik vraag mijn team me in mijn gouden uitlijning te brengen. Ik plaats het portaal van de Centrale Zon om me heen en voel hoe ik aangetrokken word door de dimensie van de Zon. Daar aangekomen stem ik me af op de tekening die ik heb ontvangen.
Ik zoek wat in de energie. Voel mijn neus, de plek waar het portaal van de Centrale Zon zit. Ik krijg de indruk dat ik vandaar uit verder mag reizen. Dat blijkt te kloppen. Daar is mijn gouden draak om me naar de Oude Zon te brengen. Ik stap op en hij vliegt weg.
Ik voel het hele gebied rond mijn derde oog samentrekken, ook mijn ogen knijpen zich samen. Alles in mijn gezicht knijpt zich met kracht samen, ook mijn kaken. Alsof deze rit echt weer iets anders vraagt van mijn energetisch en fysieke lichaam.
Ik word met kracht in een uitlijning geperst die vooral een heftige uitwerking heeft in mijn hoofd. De draak vliegt nog steeds. Het is alsof mijn wezen zich op deze vlucht beseft hoe het ook alweer zit. Wat ervoor nodig is om in contact te komen met de Oude Zon.
Het wordt iets rustiger en de draak landt ergens. Ik stap af en dank de draak. Wat voelt hij toch bekend. Ik voel dat hij opgetogen is over dat we hier nu zijn. Het lijkt alsof hij hierop heeft gewacht. Wist dat het ging komen en blij is dat het moment nu daar is.
Ik sta een beetje om mij heen te kijken. Dat geeft me ook de gelegenheid om aan de energie te wennen. Ik lijk op een open vlakte te zijn en vraag me af waar ik naartoe heb te gaan. Of komt het naar mij toe?
De Oude Zon, galactische uitlijning… benieuwd wat het me gaat brengen. Draak is nog steeds bij me. Hij lijkt rustig af te wachten. Ik heb het gevoel dat er wezens naar mij toe onderweg zijn. Een delegatie. Ik sta op een vlakte die hoog ligt. Ik kan niet zien wat er in het iets lager gelegen gebied is, daarvoor sta ik te ver van de rand af en ik voel niet de neiging om er naartoe te lopen. Het is de bedoeling dat ik hier wacht.
Nu voel ik de energie in en om mij veranderen. Alsof ik zelf de vorm aanneem die hoort bij deze dimensie. Dat deel van mijn wezen dat hier bekend is. Statig op een bepaalde manier, mannelijk. Ik heb het gevoel dat ik een jongeman ben, in aardse jaren rond de dertig. In de kracht van mijn leven. Blond, gekleed in zilver en goud.
Nu voel ik hoe opgetogen hij is om hier weer te zijn. In afwachting van zijn ontvangst. Ik voel liefde en vriendelijkheid. Ik voel een jonge vrouw aankomen. Gekleed in de zelfde kleuren als hij. De vrouw waar hij mee gaat trouwen. Het is tijd. Hier heeft iedereen op gewacht.
Ik zie een grote menigte mensen de vlakte opkomen. Opgewonden, blij. Dan stapt ze naar voren en ik voel dat het hier nu gaat gebeuren. Het huwelijk.
Er is zoveel liefde tussen hen. Ze kennen elkaar al zo lang en zijn blij dat hun moment nu is gekomen.
Er verandert nog weer iets in mij. Ik kan het niet zo goed duiden. Het is alsof ik door het samengaan in dit huwelijk een heel andere energie krijg. Ik kan hem en haar voelen en samengaand ontstaat er een wijze, eeuwenoude verbinding waaruit ik kan putten. Is dit het heilig huwelijk? Is dit wat er dan ontstaat? Wijsheid, toegang tot eeuwenoude kennis, een krachtige heldere aanwezigheid.
Ik tast de hele situatie nog eens af met mijn bewustzijn. De jonge mensen, het samengaan, de heel andere energie die ontstaat, de plek waar ik ben. Dit lijkt het topje van de ijsberg of misschien meer de punt van de piramide. Misschien staan we wel op de top van de afgevlakte piramide en komt nu alle kennis die zich onder ons bevindt tot onze beschikking.
Ik voel veranderingen in mijn levensenergie. Ook ga ik mijn neus weer voelen, mijn neusbrug voelt pijnlijk.
Ik zoek naar wat ik voel. Mijn neus, de piramide. Ik zak in wat andere energie. Mijn ogen knijpen zich weer samen, terwijl ik nog steeds met mijn ogen dicht zit. Ik vind het moeilijk om er helemaal bij te blijven. Wat gebeurt er met mijn ogen? Het is alsof er een nieuwe bewustzijn in mijn lichaam indaalt. Een waarin mijn derde oog belangrijker wordt dan mijn fysieke ogen, mijn hoofd/hersenen er minder toe doen. Alsof in mijn kruinchakra de punt van de piramide begint, mijn hersenen er grotendeels buiten vallen. Goh, wat een bijzonder besef. Ik merk dat mijn hoofd er niet zoveel mee kan. Die probeert me er echt uit te halen. Dan zie ik de tekening van mijn multidimensionale Zelf voor me. Daar is precies zo’n piramide afgebeeld.
Poeh, het is wel moeilijk om hierbij te blijven. De piramide, het heilig huwelijk. Er komt wat emotie langs. Ik voel het in mijn keel. Daar knijpt het een beetje samen. Nu voel ik hoe er iets aan het veranderen is in mijn keelchakra. Die wordt veel groter, wijder. Zijn uitstraling in ieder geval. Weer voel ik mijn neus, mijn holtes, mijn voortanden, mijn kaken, mijn neusbrug. Dan begint zich ook daar weer iets samen te knijpen. Alsof alles in de punt van de piramide wordt gebracht. Die piramide loopt tot net onder mijn middel. Tot net boven mijn tweede chakra.
Via mijn neusbrug kom ik weer op de vlakte uit. Ik blijf een beetje hangen. Kan niet helemaal voelen waar dit nu over gaat. Ontstaat daar weer een piramide? Vindt er nog iets plaats vanuit de andere piramide? Ik voel het krampen aan de achterkant van mijn keelchakra. Net iets hoger richting mijn schedel. Hoe moeilijk het is om uit mijn hoofd te komen. Naar mijn hart. Ik krijg de neiging om te gaan liggen. Ik word moe. Uit mijn hoofd in mijn hart. Nu voel ik de energie veranderen in mijn hartchakra. Het verder openen van mijn hart. Ik zie er in een flits een huisje, een tempelachtig huisje. Mijn lichaam gaat bewegen en ik besef dat ik dit in stilte te ontvangen heb. Niet mee bewegen, laten gebeuren. Ik voel hoe mijn hartchakra zich vergroot. Lichter wordt. Dan komt er weer een verzachting en ik voel hoe groot mijn hart is en hoe sterk verbonden met de kosmos. Ik zie het universum erin afgebeeld. Ik voel hoe ook mijn rug geopend wordt. Hoe daar ruimte ontstaat. En ondertussen blijf ik mijn neusbrug maar voelen. Bijna pijnlijk. Het heelal in mijn hart. Voor en achter. Mijn borsten de antennes van mijn hart. Er lijkt iets heel nieuws te ontstaan in mijn hart. Ik krijg een ander beeld. Een nieuwe wereld. Witgouden achtergrond met goud en zilver.
Het wordt steeds lastiger om mijn aandacht erbij te houden. Er is al veel gebeurd. Ik vraag me af of nu mijn zonnevlecht aan de beurt is. Ja, ik voel de energie zich daarnaar toe verplaatsen. En weer voel ik mijn neusbrug. De brug. Ik denk aan een schip waar je vanaf de brug het overzicht hebt over het hele schip. Alsof ik van daaruit mag kijken naar mijn chakra’s en wat er daar verandert. Ik word me bewust van mijn plek op de vlakte. Ik ben in de energie van het heilig huwelijk, het koningschap. Ik ga de zijkanten van mijn hoofd voelen. Aandacht naar mijn derde chakra, weer voel ik sterke druk op de zijkanten van mijn hoofd. De punten net boven mijn oren. Ik voel een verstrakking mijn lichaam. Er zit veel op mijn derde chakra. Het is alsof het er nu in een keer uitgewipt mag worden. Dan voel ik mijn buik samenknijpen. Op dezelfde manier als dat in mijn hoofd ging. Ik voel het voor en achter in mijn lichaam. Ook mijn nek verstrakt. Ik ga mijn levensenergie voelen. Er gebeurt van alles aan de achterkant van mijn lijf. Dan voel ik het pulseren van mijn derde chakra en daar lijkt iets vrij te komen.
Er gaat een heel andere energie door mijn lichaam. Mijn bewustzijn is aanwezig op de vlakte en de chakra’s in mijn lichaam lijken zich uit te lijnen. Ik zit een tijdje in die energie. Dan is het echt klaar. Hier eindigt het. Ik reis met mijn draak terug naar de Centrale zon. Daar aangekomen neem ik afscheid van hem. Dan reis ik verder naar mijn plek hier op aarde en kom weer helemaal in mijn lichaam aan. Ik berg het portaal op en ga iets eten. Wat een reis.