Zomer 2020
De regen tikt zachtjes op de dakraampjes. De kaarsen zijn aan. Ik zit en ik wacht. Op wat er komen gaat. Rozenkwarts begeleidt me. De energie neemt toe in mijn lichaam. Dit proces heeft even de tijd nodig. Tijd om me op te tillen naar de juiste frequentie. Ik volg het proces en neem af en toe een slokje van mijn thee. Ik voel hoe ik word uitgelijnd en ga verzitten.
Energetisch worden er eerst nog wat zaken uit mijn lichaam opgediept die ik vrij mag laten. Ze stromen via mijn keel en mond mijn lichaam uit. Mijn lichaam trekt zich samen om het er volledig uit te werken.
Daarna voel ik de energie in kracht toenemen. Ik spreek uit dat alleen datgene wat mijn hoogste potentieel dient en onvoorwaardelijk van mij houdt welkom is. De energie wordt er minder onstuimig door. Zoals altijd ervaar ik nu een moment van spanning. Wat zal er zich aandienen? Kan ik het echt toelaten? Mijn gedachten proberen me af te leiden. Ik volg echter de stroom van de energie in mijn lichaam. Ik voel me dieper wegzakken. Mijn lichaam protesteert. Het is veilig, zeg ik tegen haar.
Dan is het alsof ik voor een rots sta, een enorm hoge langwerpige steen. Een vriendelijke steen. Ze nodigt me uit in haar binnenste. Ik stap erin. Terwijl ik me verbind met haar energie proberen mijn gedachten me weg te halen door met dagelijkse zaken op de proppen te komen. Ik concentreer me weer op de steen en vraag haar waarom ze me heeft uitgenodigd. Om haar verbinding met de zon te voelen. Het voelt als zo’n vanzelfsprekende verbinding, alsof zij en de zon een understanding hebben. Dan zie ik de zon in grootte toenemen. Hij vult mijn gehele beeld.
Hallo zon! Ik voel een glimlach op mijn gezicht verschijnen. Hij laat me voelen dat hij op me heeft gewacht. Gretig om zijn verhaal te delen. Zijn energie maakt me duidelijk dat hij wil dat ik hem volg. We gaan de kosmos in. Ik voel me een beetje misselijk worden. Zon je gaat te snel. Mijn keel voelt gespannen. Ik heb mijn waarheid te spreken. Zon, geef me even tijd, pas je tempo aan zodat ik rustig mee kan komen.
Dan zie ik hem weer voor me. Hij onderzoekt mijn energetisch lichaam om te zien wat ik nodig heb om met hem mee te kunnen reizen. Hij zorgt ervoor dat er nog het een en ander los komt uit mijn energetisch lichaam.
We reizen weer verder. Waar neemt hij me toch mee naartoe? Ik heb de indruk dat we grote afstanden overbruggen en dan zijn we ineens ergens. Het is alsof we samen, gemoedelijk naast elkaar, over een landschap uitkijken, zittend op een heuveltop. Het beeld van een herdersjongen komt in me op. De zon neemt weer wat meer afstand, gaat wat hoger in de lucht staan. Ik voeg me bij hem zodat ik vanuit zijn perspectief naar het beeld kan kijken. Hoger en hoger stijgen we. Zon wat wilde je nou zeggen met dit beeld? Dat je in alles bent? Een rots, het landschap, de herdersjongen? Ja, in alles. Zonder mij geen beeld. En wat wil je daarmee dan zeggen? Zachtjes voel ik zijn liefde door mij heen stromen. Zijn liefde voor alles, voor elk deel, voor iedereen.
En ik denk aan mijn eerste contact met de zon en hoe hij mij zijn verhaal liet voelen. Hoe hij was opgegroeid tussen de zonnen, hoe ze elkaar achterna zaten, zijn verhuizing naar het universum van de aarde toen hij eenmaal oud genoeg was, het vinden van zijn plek daar en de pijn die hij ervoer. Toen voelde hij wat nors, misschien een beetje wanhopig.
Vandaag voelt hij echter zo vrolijk en liefdevol. Ik vraag hem waarom zijn energie nu zo anders is en hij leidt me naar mijn hartchakra. Hij neemt er plaats en dan zie en voel ik hem in grootte toenemen. Ja zon, je hebt een plek in mijn hart. Ik voel me verbonden met jouw wezen, ook al ken ik je nog niet echt.
Ik voel hoe onze verbinding iets doet in mijn lichaam, er komt een andere stroming op gang en mijn uitlijning verandert. Ook de energie in en om mij heen verandert alsof ik naar weer een ander bewustzijn word geleid. Vrij lang bevind ik me in die veranderde energie. Krachtig werkt het op me in. Het voelt wel fijn, het openen van een volgend stuk in mij.
Dan heb ik ineens het gevoel dat de zon in mijn geopende armen in mijn schoot ligt. Mijn handen tintelen van de krachtige energie die door ze heen stroomt. Wat doet de zon nu weer hier? Wat is daar de bedoeling van? Ik laat de zon steeds meer komen tot ik mezelf in de zon zie verdwijnen. Daar in het binnenste van de zon ontmoet ik een gouden wezen. Ik heb direct het gevoel dat ik dat ben. Dat deze gouden gedaante een deel van mij is. Ik nodig het uit om zich met mij samen te voegen en oef.. wat voelt dat krachtig. Na enige tijd gaat mijn aandacht naar de druk die ik voel bij mijn derde oog. Er is daar heel wat gaande. Ik voel hoe ook mijn ogen er onderdeel van uitmaken. De verbinding tussen mijn derde oog en mijn ogen wordt heel duidelijk voor me gemaakt door de driehoek die er meerdere malen omheen wordt getekend. Ik voel het nog even na terwijl ik het opschrijf en ineens besef ik dat de driehoek een piramide is. Ik begrijp nog niet helemaal wat dit betekent, maar ik voel dat het klopt.
Mijn reis met de zon eindigt waar hij begon; in het binnenste van de rots. Dank rots, dank zon!
Tot snel. Op naar nieuwe avonturen.
