Ik ben Agua
Het licht dat stroomt
Gaat, haar weg baant
Mijn taal is van het licht
Ik ben gigantisch
Groots en verbonden
Alles en Niets
Ik ben Agua
Het lied van mijn ziel of eigenlijk meer het lied van een deel van mijn wezen. Het deel dat van Andromeda komt. Agua…..
Het is alweer even geleden dat ik op Lorelei was. Eind augustus was het. Een heerlijk weekend weg. Samen met Astrid in Barry op pad om ons te gaan onderdompelen in de energie van dit vrouwenfestival.
Het begon met gedoe. We waren nog maar net onderweg toen ik er na het tanken achterkwam dat de handrem bleef hangen. Tsja….daar was niet mee te rijden. Henri kwam nog even terug om te kijken of hij het kon fiksen, maar helaas. Dus belde ik de wegenwacht en zette ik vervolgens een kop thee. De absolute voordelen van een kampeerbus. Stukje chocola erbij. En voor we het wisten was daar de monteur van wegenwacht. Die niet heel erg warm leek te lopen voor deze klus, maar het uiteindelijk toch vrij snel voor elkaar had. Met een verbod op het gebruik van de handrem konden we weer op pad. En zo kwamen we later dan gepland in het diepe donker aan op het kampeerterrein van Lorelei.
Ik vroeg me af waarom ik toch nog dit stuk over Lorelei te schrijven had. Het verbaasde me, maar ik weet inmiddels dat ik op het spoor van mijn ‘JA’s’ kan vertrouwen. En zo word ik geleid naar het lied van mijn ziel dat ik schreef in de workshop stembevrijding. Toen wist ik nog niet dat dit over het wezen van Andromeda ging en nu krijg ik gewoon haar naam cadeau. Doordat ik het lied weer lees en ineens besef dat het over haar gaat. Agua is de laatste maanden veel bij me geweest en ik ben haar taal gaan spreken, haar taal van het licht. Het is een taal met hoge klanken, bijna vragende klanken. Mijn hoofd krijgt er ook een vragende stand van. Dat is grappig om te voelen. Ik hou van Agua’s energie. Zo vriendelijk, geïnteresseerd en open. De openheid van een kind, zo ontwapenend en vrolijk makend. Dat alles vanuit een enorme gegronde stevigheid. Een hele fijne combinatie.
Mieren in mijn aura
De tweede nacht op Lorelei kon ik nauwelijks slapen. Mijn systeem stond op alert. Gedurende de nacht kwam ik erachter dat ik zoveel informatie had opgepikt dat mijn systeem niet anders kon dan op alert gaan staan. Doorgaans zie ik niet zo heel veel mensen op een dag. Ik hou van een klein leven, zoals ik dat noem. Mijn innerlijke wereld is al groot genoeg. En nu ben ik ineens op een plek waar honderden vrouwen rondlopen. Daar geniet ik enorm van, maar iets in mij vindt het ook spannend. Daardoor is er een overlevingsstrategie in werking getreden. Ik heb onbewust mijn voelsprieten uitgestoken en ben gaan checken of ik veilig ben. Daarmee heb ik dus een enorme lading aan informatie naar binnen geharkt en dat houdt me uit mijn slaap.
De volgende ochtend vraag ik Astrid of ze me wil helpen mijn systeem weer tot rust te brengen. Terwijl ze me een healing geeft, zegt ze: ‘Het lijkt wel of je aura vol met mieren zit!’ Ja, zo voelt het ook wel. Ze geeft me de tip om behalve mijn uitlijning en de bubbel die ik standaard om mezelf heen zet ook nog een van mijn piramides om me heen te plaatsen, zodat ik met die hulp beter in mijn eigen energie kan blijven. Het zal je mogelijk niet verbazen dat in dit geval de piramide van Andromeda geplaatst wilde worden.
Roze parels
Bij de afsluiting van het festival dook ik roze parels op uit de Amazone, de rivier waar mijn Lorelei tribe mee verbonden was. De dag ervoor verscheen er al een roze walvis tijdens de dolfijnen- en walvissenmeditatie van Rianne. En er waren gouden dolfijnen.
De parels deden met denken aan mijn trouwdag, 15 jaar geleden. Ik droeg een roze parelketting bij mijn blauwe jurk. Een andere vrouw was ik toen. Zo jong nog. Het was een geweldige dag vol van liefde.
Soms droom ik er weleens van om een nieuwe trouwdag te beleven. Elkaar de liefde te verklaren vanuit waar we nu zijn. Het voornemen is er. Nu nog voelen wanneer we echt zover zijn dat we ook ons kosmische huwelijk op aarde kunnen brengen.