21 juli 2019

Vandaag had ik de indruk dat ik op een energetische operatietafel terecht kwam. Er werd vooral veel aan mijn keelgebied gedaan. Er werd van alles vrij gemaakt en blootgelegd. Daarna voelde ik dat er iets werd verwijderd. Het was alsof er een hele grote stop uitgetrokken werd. Dat voelde bevrijdend. Het witte licht wat vervolgens mijn keelgebied vulde, versterkte dat gevoel.

Na de operatie werd ik opgehaald door mijn draak. We vlogen een stuk en hij zette me af op een plek waar ik me zo de diepte in voelde zakken. Ik landde op een grote open plek in wat aanvoelde als een rotsachtig landschap. Vervolgens zag ik mezelf iets aanroepen. De oproep kwam vanuit mijn keelgebied en ik zag het in de vorm van wit licht uit mijn keel stromen. En toen verschenen er reuzen. Ik kon voelen dat ik een connectie met ze had, die is heel lang geleden ontstaan. Een voor een liet ik over hen heen het witte licht uit mijn keel stromen, alsof ze daarmee gereinigd werden. Het was bijna alsof ik hen afstofte. Dat nu de tijd weer is aangebroken om met elkaar aan het werk te gaan. Ik kon voelen dat ze met mij samenwerken om de balans te helpen herstellen, hier op aarde en daardoor ook in het universum. Wel weer bijzonder dit. Ik blijf ook steeds verrast worden.

Vervolgens voel ik dat ik naar een andere plek word geleid, maar ondertussen gaan de kerkklokken hier in Gouda luiden en dat verstoord mijn concentratie nogal.  Mijn reis wordt afgerond en ik eindig waar ik ben begonnen in mijn piramide op de maan.

2 augustus 2019

Het vinden van de balans tussen mijn mannelijke en vrouwelijk energie is het thema van de afgelopen dagen. 

Ik kwam in contact met mannelijke delen in mij die woedend, minachtend, afstandelijk en bijna beestachtig waren. De onderdrukking en het ze niet kunnen zien, maakte dat ze verwrongen waren geraakt. Op het moment dat ik ze er kon laten zijn en er oké mee was dat ze er in deze heftigheid waren, konden ze verzachten en voelde ik wat een kracht en aanwezigheid eronder schuil ging.  

Vandaag reisde ik sinds lange tijd weer naar de maan en vroeg de maanhoeders mij te helpen bij het integreren van het mannelijke en vrouwelijke in mij en ook bij mijn proces van beseffen en accepteren van wie ik waarlijk ben. 

Het was heerlijk om er weer te zijn. Ik geniet zo van de sfeer en de energie daar. 

Ik voelde hoe de Maanhoeder zich naast mij voegde en hoe we samen opliepen. Het pad leidde ons een steeds intensere energie in, alsof we in een wolk van wittige, fijn aanvoelende energie liepen die steeds dikker werd. 

Ik voelde me erg gelijkwaardig aan de Maanhoeder, eerder kon ik me nog een stuk kleiner voelen. Daar is dus iets veranderd. En terwijl ik dit zo opmerkte, kwam het weten in mij dat in deze situatie de Maanhoeder het mannelijke vertegenwoordigde en ik het vrouwelijke. Ik mocht voelen wat dit met me deed, hoe de verhoudingen lagen en hoe ik me in het dagelijks leven verhoudt tot mannen/het mannelijke. Daarna versmolten de Maanhoeder en ik met elkaar en kon ik voelen hoe de mannelijke energie zich vooral aan de achterkant van mijn lichaam bevond. Hoe het stevigheid gaf aan mijn ruggengraat en daarmee aan mijn zijn. Het vrouwelijke bevond zich voornamelijk aan de voorkant van mijn lichaam en kon veel meer haar ruimte innemen doordat de mannelijke energie zoveel steun bood. De duidelijke aanwezigheid en het samengaan van beide in die mooie balans voelt heerlijk aanwezig, liefdevol en krachtig. 

Na deze ervaring mocht ik de diepte inzakken. Een vrij lange reis die me leidde naar een heel groot deel van mezelf, een zielsdeel. Het was qua omvang vele malen groter dan ikzelf en het leek wel een standbeeld, bevroren in de tijd. Ik wist niet goed hoe ik er contact mee kon maken, totdat ik de ingeving kreeg om me net zo groot te maken waardoor ik het in de ogen kon kijken. Hele donkere, wijze ogen. Daar ontstond het contact en toen kon het deel samengaan met mijn ziel. Dit zielsdeel van mij voelt als een hele oude wijze man. Hij zal me helpen om meer mijn eigen diepte te gaan zien. Het is mooi en fijn om dat zo te kunnen voelen en ook ontzettend welkom. 

9 augustus 2019

Wat een heerlijke reis vandaag. Ik mocht zoveel loslaten en kreeg zulke mooie inzichten. Dankbaar ben ik. Van de week wilde het reizen twee keer achter elkaar niet lukken. Zodra ik de dimensie van de maan bereikte, kwam er steeds zo’n gedachtestroom op gang. Doorgaans heb ik dan ergens weerstand op, vind ik het spannend om iets te gaan zien. Ik kon het gelukkig vrij goed laten voor wat het was en verder heb ik het gewoon afgeschoven op de Leeuwenpoort van gisteren ; ) 

Na een heerlijke relaxte dag met Astrid waarin we ons hebben afgestemd op de energie van de Leeuwenpoort en mooie gesprekken hebben gehad over het leven van onze grootsheid, kon ik me vandaag heel krachtig verbinden met de Maanhoeder. 

Ik voelde me een beetje verdrietig, daar was ik mee opgestaan. Ik overwoog dit te bespreken met de Maanhoeder, maar hij liet me voelen dat ik hem mocht volgen. We gingen dieper de energie in en daar zag ik dat er zich stukken, in de vorm van witte keien, van mij afscheidden. Die mocht ik gaan loslaten. Ik heb heel wat keien laten gaan en ook al voelde het goed om te doen, ik moest er toch ook van huilen. Verdriet om het afscheid nemen van het oude. 

Er vormde zich vervolgens nog een kei, echt een heel erg grote, ook die mocht ik laten gaan. Ik krijg er nog kippenvel van. Loslaten doe je echt niet even zomaar en ik ben blij dat ik er hulp van de Maanhoeder bij heb. 

Daarna voel ik mijn hart, hij doet pijn. Ik zie dat er een schild om mijn hart zit en als het deel aan de voorkant van mijn hart wordt verwijderd, ontwaar ik een krachtig licht. Het is echt groot en ik besef hoe het schild dat mijn hart heeft beschermd, mijn licht heeft ingeperkt. Ik bevrijd mijn hart van de rest van het schild en voel hoe het licht zich verspreid in mijn lichaam. 

Dan is mijn bekkengebied aan de beurt. Het blijkt bedekt te zijn door een grauwe sluier. Langzaam wordt de sluier opgelicht en dat raakt me heel diep. Er is vandaag zoveel losgemaakt en verwijderd, dat voelt erg bijzonder.

Mijn reis is nog niet ten einde. De Maanhoeder neemt me mee de hoogte in. Gisteren besprak ik nog met Astrid dat ik liever de diepte in ga dan de hoogte. Nu bedenk ik me dat ik bij het de hoogte ingaan vaak het idee heb dat ik nergens terecht kom en terwijl deze gedachte vorm krijgt, besef ik me dat ik wel degelijk ergens ben. Ik bevind me in het universum tussen de planeten. Daar waar ik hoeder ben van de verbinding tussen de planeten. Toen ik voor het eerst hoorde dat ik die hoeder van verbindingen ben, dacht ik: hoe kan dat dan? Wat doe ik dan? En nu is daar ineens het levensgrote besef dat ik alleen maar hoef te zijn. Door te zijn en door er te zijn doe ik iets in die verbindingen, zorg ik voor balans. Ik hoef alleen maar mijn plek in te nemen, alleen maar te zijn.

De maatschappij is zo gericht op doeners en zo worden we vaak ook opgevoed. Je bent iemand als je doet. Doen heeft een grote waarde toegekend gekregen.

Mijn hele leven heeft vermoeidheid, ziekte en pijn me gevraagd om te zijn, veel meer te zijn dan dat ik deed. Dat vond ik vaak zo ontzettend moeilijk en oneerlijk. Nog steeds kan ik er moeite mee hebben als het me weer niet lukt om gewone alledaagse dingen voor elkaar te krijgen, maar gelukkig kan ik het steeds meer omarmen. Ik ben een zijns-mens en geen doener. In het zijn heb ik prachtige dingen te brengen. Door mezelf toe te staan te zijn met mezelf en met alles wat zich aandient, of dit nu op fysiek vlak is in de vorm van vermoeidheid of pijn of op energetisch vlak in het ontdekken en omarmen van mijn bijzondere gevoeligheid en mijn verbinding met de Maanhoeder en het universum, krijg ik steeds meer energie en ontstaat er ruimte voor heling en genezing.

Het is tijd om zijn echt op waarde te gaan schatten. We zijn zoveel meer en zoveel groter dan wat we hier op aarde ‘doen’.

IK BEN….kan ik nu met zoveel meer liefde voor mezelf zeggen.

26 augustus 2019

Ik ben me aan het voorbereiden op mijn eerste sessie waarin ik twee mensen meeneem naar de dimensie van de maan. Jaaaa, het gaat nu echt gebeuren. Het blijft niet alleen bij het vertellen over mijn ervaringen als maanhoeder. Ik mag nu ook anderen de unieke energie van de maan en de maanhoeders laten ervaren. De volgende stap in mijn maanhoederschap. 

Ik zal er binnenkort meer over vertellen.

14 september 2019

De prachtige volle maan van gisteravond begeleidt mijn verhaal over de twee Helende maanreis-sessies die ik de afgelopen weken heb gegeven.

De energie van de maan, van de dimensie van de maan is zo anders dan we hier op aarde gewend zijn. De energie is krachtig, intens en duidelijk. Zo zijn ook de ervaringen van de mensen die ik naar de dimensie van de maan heb begeleid. Er werd daar gewerkt aan hun energetisch lichaam. Heel vaak in het hoofd, maar ook op andere plekken. Er komen hele duidelijke, directe en praktische antwoorden op vraagstukken. De maanwezens zijn geen types die er doekjes omheen winden. Dat ligt niet in hun aard. Ze zijn ontzettend bereid om je bij te staan, jou verder te helpen middels antwoorden, inzichten en ervaringen. Dat kan soms intens en confronterend zijn, maar is wel altijd ondersteunend. Daarnaast wordt de energie van de maan als heel prettig en lichtelijk verslavend ervaren. 

Uitspraak van een reiziger:

‘Je krijgt zeer adequate hulp en antwoord op je vragen. Als je bereid bent volledig gevolg te geven aan dat wat je krijgt dan heeft dat een bijzonder intense uitwerking, zowel op je lichaam als op je geest’

Ik heb als aardse maanhoeder de belangrijke en mooie functie van verbinder. Ik zorg ervoor dat anderen naar de dimensie van de maan kunnen afreizen en de maanwezens daar hun bijdrage kunnen leveren aan de heling van ons, de bewoners van de aarde. En ik ben niet de enige. Er zijn vele maanhoeders met mij. Dat wist ik al en van de week kreeg ik daar nog een bevestiging van, doordat een van de reizigers allemaal verschillende blauwe piramides zag staan. Elke maanhoeder heeft zijn eigen portaal met zijn eigen energie.

Het voelt voor mij heerlijk dat er zoveel hulp is en ik vind het mooi en bijzonder dat ik dit nu kan aanbieden.

16 september 2019

Hoe doe je dat als mens toch met pijn? Pijn is zo indringend en bepalend. Het kan me beangstigen, ik kan er vreselijk tegenop zien en me erin verliezen. Soms vind ik het oneerlijk en maakt het me boos. Heel vaak maakt het me verdrietig. Ik vind pijn vreselijk. Maar wat maakt het nou zo vreselijk? Voor mij is het dat er iets in mijn lichaam niet in orde is wat pijn veroorzaakt. Dat ik niet weet wat ik kan doen of laten om het te verbeteren of eigenlijk nog veel liever wonderbaarlijk te genezen. Die wonderbaarlijke genezing is stiekem een enorme wens van mij. Wat lijkt me dat heerlijk zeg. Nooit meer buikpijn. Maar goed zolang dat zich nog niet heeft voorgedaan heb ik toch echt te dealen met mijn pijn. En dat ik het vreselijk vind.

Ik kan me schuldig voelen dat dit is ontstaan in mijn lichaam. Dat het me niet is gelukt om dit te voorkomen. Maar dat is dan weer zo onaardig naar mezelf. Ik ben gewoon een mens die een rondje aarde doet en er eigenlijk geen zak van begrijpt hoe het allemaal werkt. Hoe alles met elkaar is verbonden, wat van invloed is op wat. No clue at all! 

Natuurlijk probeer ik her en der een grote lijn in het geheel op te pikken en me te bewegen naar een geheelde versie van mezelf. Ik vind dat ik eigenlijk best goed bezig ben. Ik kan het steeds beter met mezelf vinden, kan ook steeds meer begrip voor mezelf opbrengen en ik zit zeker ook lekkerder in mijn lijf. En dan komt daar weer die pijn, in mijn geval elke maand weer en ja, wat dan….

Dan reis ik naar de maan en vraag om inzichten. Daar voel ik mijn emoties, daar voel ik nog beter wat er voor mij allemaal samenhangt met deze pijn. Daar word ik met zachtheid en mededogen ontvangen. Word mijn lichaam geholpen om deze periode te doorstaan en word ik geholpen te zien waar deze pijn mij toe leidt. Oké, nog steeds niet die wonderbaarlijke genezing, maar wel geruststellende inzichten. Mijn pijn en vooral de wens tot genezing die mijn pijn veroorzaakt, stuwt mij voort om steeds beter in verbinding met mijzelf te komen. Steeds een laag dieper. En vanuit die pijn heeft zich een hele nieuwe wereld voor mij geopend. Een waarin ik mag ervaren hoe groots het leven eigenlijk is en waar we allemaal mee verbonden kunnen zijn. Die grootsheid geeft me rust, maakt dat ik me blij en tevreden voel. Er is nog zoveel te ontdekken, onvoorstelbaar veel. Ik hoef het allemaal niet te begrijpen, ik hoef slechts mijn verlangen te volgen en me te laten leiden. Dat geeft mij energie en dat maakt ook dat ik elke keer weer mijn emoties over de pijn onder ogen kom. Hoeveel weerstand ik daar ook op voel, want via die pijn vind ik (met heel veel hulp) de toegang tot mezelf en mijn wereld.

En zo ga ik voort op mijn weg van genezing, wonderbaarlijk of niet?!

6 oktober 2019

EEN REUS…..

Vanochtend zakte ik tijdens mijn reis in de dimensie van de maan diep weg. Heel erg diep. Om vervolgens te landen in het land van de reuzen. Daar ontmoette ik één reus. Zijn naam klonk als Mahawatma, maar ik ben niet altijd een even goede verstaander.

Het is tijd om te gaan samenwerken, besefte ik. Terwijl ik me afvraag hoe dat in zijn werk gaat, voel ik dat ik terug reis naar de dimensie van de maan en dat Mahawatma met me mee komt. Oké, hij blijft dus bij mij. Niet alleen in de dimensie van de maan, maar ook op aarde. Ik ben verrast. Gelukkig voelt het goed. Hij is vriendelijk met daaronder een hele duidelijke stevigheid. He has got my back, zo voelt het in ieder geval. Ben benieuwd wat het me gaat brengen.

8 oktober 2019

Zo’n mooi plaatje…… de maan en de aarde samen op één foto. Wat een afstand en toch ook zo dichtbij. Ik voel me er nietig en groots tegelijk door.

Mijn bijzondere verbinding met de maan maakt me blij. Het brengt zoveel moois in mijn leven. Een geheel nieuwe wereld staat tot mijn beschikking. Eentje waarin er zoveel mogelijk is en waar ook zoveel hulp is. 

Vandaag onderzocht ik mijn verbinding met Mahawatma, de reus. Daarvoor reisde ik naar de piramide die ik recent in Friesland heb geplaatst. Als maanhoeder is het mijn taak om verbinding te verzorgen tussen de maan en de aarde. Hoe dat werkt leer ik gaande weg. Er komen vanzelf situaties en vragen op mijn pad die weer voor nieuwe inzichten zorgen. Zo was het dus de bedoeling dat ik een piramide plaatste op een specifieke plek, in dit geval gelegen in Friesland. Een voor mij nieuwe situatie waarin ik te ontdekken heb hoe dat werkt. Heeft die piramide een vorm van onderhoud nodig? Is het de bedoeling dat ik me er regelmatig mee verbind? Heeft de piramide een directe verbinding met de maan? Interessante vragen waar ik soms direct antwoord op krijg en ook wel de uitnodiging voel om het gewoon uit te proberen.

Daags nadat ik de piramide had geplaatst kreeg ik contact met Mahawatma. Wat blijkt….de piramide staat boven het reuzenveld wat zich daar op het land bevindt. Geen idee wat dat precies inhoudt, maar dat is dan weer interessant om te onderzoeken.

Zo vraag ik vandaag dus aan Mahawatma hoe dat nu werkt met de piramide en het reuzenveld. Langdurig word ik geholpen met het gaan zien via mijn derde oog. Dat enorme grote oog wat achter mijn voorhoofd zit. Het is tijd om dat te gaan gebruiken en dat vergt oefening. En dan zie ik een zeshoekige buis verschijnen en ik voel/weet dat dit een portaal is. Een portaal tussen het reuzenveld en de aarde wat ondersteund wordt door de energie van de piramide. Daarna krijg ik een stad te zien, een wit-gouden stad. De energie is er zo zacht. Dat is de energie van de reuzen. Een verrassende ontdekking en zo fijn om er kennis mee te maken. Wees welkom reuzen met jullie zachte kracht!

12 oktober 2019

Vandaag trok ik een kaart voor mezelf. De zin: ‘Neem verantwoordelijkheid voor je werk en je leven…… sprong er voor mij uit. Al heel lang leeft in mij de vraag: ‘Hoe doe ik dat met werk?’ Verantwoordelijkheid nemen dus ; )

Gisteren droomde ik dat mijn portemonnee was gestolen. Erg vervelend, maar absoluut logisch want ik had mijn tas ergens gedumpt en er op geen enkele manier meer naar omgekeken. Ja, wat verwacht je dan?

Werk, inkomen, geld…. op dat vlak liggen mijn vragen en dus ook de boodschappen die ik ontvang.

Dus reis ik naar de maan met de vraag hoe dat werkt met het nemen van verantwoordelijkheid. Want de verantwoordelijkheid die ik ken en die ik van heel kleins af aan al op me heb genomen is zwaar, beladen, vermoeiend. Het heeft me tot aan en over mijn grenzen gebracht, keer op keer, tot ik het niet meer kon dragen. Mijn relatie met verantwoordelijkheid nemen is, zo kan ik het wel stellen, niet onbelast. Ik merk ook dat er in mijn systeem enorm veel weerstand is tegen het weer op me nemen van verantwoordelijkheid. 

Ik verkeer vandaag lang in de dimensie van de maan waar ik steeds stukken van weerstand en verdriet tegenkom op dit onderwerp. Waarna ik weer een laag dieper kan zakken en het volgende stuk tegenkom. Ik voel wanhoop en boosheid, mijn lichaam protesteert en toch lukt het me om weer verder te gaan en dieper te zakken. En dan is er licht, een bol van licht die in intensiteit en omvang toeneemt. Het is fijn om al die energie in mijn lichaam te voelen, me ermee te verbinden en te beseffen dat deze energie bij mij hoort.

Daarna word ik nog weer verder geleid en zie ik een lange donkere rotsachtige pilaar voor me verschijnen. Het heeft iets met mij te maken, maar het duurt even voordat ik er contact mee kan maken. Het voelt alsof het een deel van mij is of mag worden, maar het donkere ervan stoot me een beetje af. Toch lukt het me om me ermee te verbinden en dan verandert het in een helder kristal. De vorm blijf hetzelfde: puntig met een wat grillig oppervlak. Het mag zijn plek krijgen in mijn lichaam en het plaatst zich om mijn ruggengraat. Het verbindt zich met een diepe laag in de aarde en strekt zich uit tot ver in het universum. Het zal me steunen in het nemen van mijn verantwoordelijkheid. Een heel nieuw soort verantwoordelijkheid.

19 oktober 2019

Een deel van mij wil het aller allerliefste onder de dekens kruipen en er voorlopig niet meer onder vandaan komen. Als ik me zo voel dan weet ik dat er iets aan zit te komen wat ik lastig vind en dat het goed is om dat te gaan zien. Dus reis ik vandaag naar de maan voor hulp en inzicht.

Ik krijg te zien dat er stukken in mij zitten die me op dit moment belemmeren om vrij te stromen. Eén stuk voelt als een bang, paniekerig deel van mij dat het allemaal maar moeilijk vind. Het laat zich er wel makkelijk uit tillen. Daaronder zit nog meer wat ik in twee stukken eruit kan halen. Dan is mijn kanaal weer vrij en zak ik de diepte in waar ik verbonden word met mijn koningin, mijn draak, mijn reus en als laatste een grote glanzende vogel. Wat misschien wel een feniks is.

Allemaal wezens die mij steunen en mij kracht geven. Me wederom laten voelen dat ik mag beseffen en accepteren wie en wat ik ben. In de komende dagen zal ik weer een transformatie doormaken. Daar is het weer tijd voor en het is oké.

Daar eindigde het delen over mijn traject met de maan. De afgelopen twee jaar is één groot transformatieproces gebleken waarin ik uit mijn cocon ben gekomen en mijn vleugels zich hebben ontvouwen in al hun kleurenpracht.