Zomer 2020

Ik zit buiten in de tuin van vrienden. In een zwembadje in de tuin hiernaast spelen kinderen. De kerkklokken luiden terwijl ik me afstem op een van de opdrachten van het Tovervloed jaarprogramma dat ik volg. Ik voel een stevige aanwezigheid van energie. Is dit Maeve, mijn godin van deze zomer? Het voelt toch anders. Terwijl ik me verder afstem ervaar ik een lichte krachtige energie. 

Ik hoor het geluid van de centrifugerende wasmachine in de schuur en de kindjes van hiernaast die aan het ruziën zijn.

Hallo, wie ben jij? Vraag ik aan de energie. Mijn hoofd beweegt van achter naar voor onder invloed van de dieper doordringende energie. Ik vind het moeilijk om te duiden. Wat is het voor wezen? Dan lijkt de energie voldoende vermengt met mijn eigen energie en ontstaat er een rust in mijn lichaam. 

Ik heb nog even tijd nodig om dieper te zakken. Dieper ter voelen naar dit wezen. Ik neem veel witachtig licht waar. Nogmaals vraag ik wie er bij me is. Ik weet dat ik het eerste wat in me opkomt mag volgen: Merlijn. Ik vraag toch nog even verder: de zon? De centrale zon? Op beide voel ik een nee. Toch weer terug naar Merlijn. Ik kan het nog niet echt geloven. Ik vraag mijn lichaam of dit Merlijn is en ik voel een ‘ja’. Oké, nu kan ik er niet meer omheen. Hallo Merlijn! 

Een paar dagen geleden ben ik begonnen in het boek ‘Merlijn en het sluiten van de poorten’. Al lezend wordt er van alles in mij geopend. Ik voel hoe ik meega op de energie van het boek. Als Henri en ik op een avond, het is al donker, zoeken naar een plek om te overnachten voel ik hoe ‘iets’ mij in energie heel duidelijk naar een plek leidt. Daar aangekomen stap ik, aangespoord door de sterke energie die ik in mijn lichaam voel, uit onze bus om nog even de omgeving in me op te nemen. Het is er aardedonker. Henri laat verderop de honden uit. Ik ga ergens staan waar ik de hemel kan zien. Sterk voel ik energie door mij heen bewegen. Mijn lichaam schudt en schokt. Ik stap uit mijn slippers om de aarde te kunnen voelen. Ik weet niet waarom ik hier ben, ik weet niet wat er gebeurt, wat er door me heen beweegt, maar ik weet wel dat dit klopt. Dat dit is wat ik te doen heb. Dit hoort bij mijn leven. Ik volg de aanwijzingen die ik ontvang, ook al kan ik ze niet duiden. Het is allemaal onderdeel van het steeds verder openen van mijn bewustzijn. Het pad wat ik al enige tijd bewandel. Langzaam komt mijn lichaam tot rust. Henri komt terug met de honden. We treffen elkaar bij onze bus. 

Die avond had ik de indruk dat het Merlijn was die me leidde. Vandaag is hij er dus weer. Wat heeft hij mij te vertellen? Wat komt hij me brengen? Ik voel zijn energie sterk in mijn hoofd. Het is bijna pijnlijk aan mijn schedel. Ook hier ervaar ik de kleur van zijn energie weer als witachtig. Ik zak er dieper in. De kinderen spelen nog steeds, de wasmachine draait en in de aangrenzende tuin hoor ik het geluid van stromend water, maar ik ben verdiept in mijn eigen wereld waar het woord ‘reuzen’ naar boven komt. 

Merlijn is schijnbaar bij me vanwege mijn verbinding met de reuzen. Ik probeer te voelen wat zijn boodschap is. Ik ga me een beetje misselijk voelen, het is onrustig in mijn zonnevlecht. Dan voel ik door de verandering van energie dat Merlijn me mee zal nemen naar een andere dimensie waar hij me zijn boodschap kan laten ervaren. 

Voor mijn geestesoog verschijnt de plek waar ik doorgaans de reuzen ontmoet. Een open ruimte omringt door rotsen met een verhoging in het midden. Daar neem ik plaats en zie dat er ook nu reuzen aanwezig zijn. Ze staan in een halve cirkel om mij heen. Ik neem niet duidelijk waar hoeveel het er zijn, maar achter de eerste rij staat nog een rij en daarachter mogelijk nog een.

Er is geen moment dat ik me klein voel tussen de reuzen. Het is alsof mijn formaat zich aanpast aan dat van hen. Daar sta ik dan in hun midden zonder te weten wat hier de bedoeling van is. 

Een van de reuzen stapt naar voren. Ik geloof niet dat ik hem eerder heb ontmoet. Hij knielt voor me. Ik bedank hem met een buiging. Ik voel zijn ingehouden opwinding. Er is iets waar hij zich dolgraag over wenst uit te spreken. Hij is vreugdevol en enthousiast. Er is verandering op komst, laat hij me weten. Ik voel de opwinding de cirkel rondgaan. Het gonst ervan. Ik neem ook ongeloof waar. Is het echt zo? Ik voel hoe ik bevestigend reageer. Het is echt waar. Daar waar over gesproken wordt klopt. Er is verandering op komst. 

Op dit moment heb ik nog geen idee wat die verandering inhoudt. Ik weet wel dat die positief is en dat het besef ervan de reuzen heel veel nieuwe energie brengt. Ze lijken er meer door tot leven te komen. Het is fijn om deze vreugde met ze te delen. Er onderdeel van te zijn. Ik mijmer even over het me onderdeel voelen, terwijl ik toch ook zo’n andere positie heb. Eerder al heb ik mijn plek in de orde bij de reuzen ingenomen. Ik begrijp er nog steeds weinig van, maar ik voel wel dat we het samen doen en dat vind ik nog steeds erg bijzonder. Ondertussen is de cirkel opgelost. De reuzen zijn vertrokken. Op pad om met hernieuwde energie hun werk te doen. 

Ik keer weer terug naar mijn lichaam. Ik neem Merlijn nu links van mij waar. Er gaat een tevreden energie van hem uit. Hij voelt als een geruststellend vaderlijk figuur. Terwijl ik dit opschrijf voel ik dat hij moet lachen om die opmerking. Ik zit met een grote glimlach op mijn gezicht, genietend van deze interactie. 

Dit was het voor vandaag, laat hij me weten. Dag Merlijn. Bedankt en tot ziens. 

De kinderen spelen nog steeds, de wasmachine is stil. En ik…. ik ga de was maar eens ophangen.