5 januari 2022
Elke plek zijn eigen energie. Dat wordt deze reis weer zoveel duidelijker.
Ik geniet ervan en soms heb ik er last van.
Om te overnachten kiezen we altijd voor een plek die echt goed voelt. Dat hebben we wel geleerd sinds we in Barry wonen. Gevoelig als ik ben pik ik altijd wel iets op van een plek en dat kan voor veel onrustige nachten zorgen.
Afgelopen nacht stonden we hoog in de Pyreneeën met prachtig uitzicht, bleek vanochtend.
Vlak voordat ik in slaap viel zag ik een huis voor mijn geestesoog verschijnen. De buitenmuren geschilderd in een terracotta kleur. Het beeld bleef maar terugkomen en opeens kreeg ik het gevoel dat het huis ergens in Portugal staat.
Geen idee waarom ik het te zien kreeg, maar het lijkt wel alsof de energie van deze plek me verbindt met een nieuwe plek in Portugal.
Bijzonder toch….en magisch ook. Ik ben zo benieuwd of ik het huis echt ga tegenkomen.
17 januari 2022
We zijn nu twee weken onderweg. Zondag 2 januari zijn we vertrokken. Vandaag is de tweede rustdag in onze reis. Inmiddels zijn we halverwege Portugal. We hebben al zoveel gezien, zoveel verschillende landschappen aan ons voorbij zien komen. Het is hier echt prachtig. Zo groen, met heuvels en bergen en kleine witte dorpjes. Stroompjes water en soms enorme keien. Zo zijn de reuzen ook weer present. Sinds Zweden zijn keien en rotsen voor mij verbonden met de steenreuzen. Ik kan niet anders dan ze groeten als we langs rijden.
Ik denk dat ze mij ook groeten. Dat gevoel heb ik. Misschien niet allemaal, maar ik weet zeker dat een enkeling me wel groet. Zo groet ik ook bomen als ik met hen ik contact treed en dank ik de plek waar we de nacht hebben doorgebracht of het meer waarin ik me heb kunnen wassen.
Twee weken op reis, zonder haast, maar wel met het gevoel dat we ergens naartoe onderweg zijn. Elke plek waar we overnachten brengt ons iets, vertelt iets. We reizen volledig intuïtief. Ik bekijk de kaart en voel welke richting we op gaan. Soms doet Henri een duit in het zakje. Hij rijdt, ik zoek de plek uit waar we overnachten. Zo blij met Park4night, echt een geweldige app.
We staan in dorpjes, nationale parken en alles daartussen in. Achter een kerk met hele luide klokken, de hele nacht door of op een plek in de bergen waar zwerfhonden zijn, die Henri eerst moet verjagen voordat Teuntje naar buiten kan. Maar het maakt niet uit, want ‘s avonds staan we weer ergens anders en het is elke keer een verrassing waar dat zal zijn.
14 februari 2022
Ik neem me dan voor om regelmatig even iets te schrijven en op de een of andere manier kom ik er niet toe. Dus zo is er inmiddels alweer bijna een maand voorbij. En ja….vertel dan maar eens hoe het is geweest….
The highlights dus. We overnachten voornamelijk in het wild. Gisteren hebben we voor het eerst een camping bezocht. Het was heerlijk om na al die weken onder een warme douche te staan. Volgens mij stonken we niet eens echt. Gelukkig treffen we af en toe een meertje of een riviertje waar we in kunnen badderen en komen we verder een heel eind met wassen. Qua water gaat het niet zo heel erg lekker in Portugal. Er valt nauwelijks regen. We komen dan ook regelmatig droogstaande rivierbeddingen tegen. Voor het reizen is het droge weer wel ontzettend fijn. Zeker ook in combinatie met de flinke hoeveelheid zon die we tot op heden hebben gehad.
We zijn helemaal naar het zuiden van Portugal gereisd, waar we het aan de kust te druk vonden en we dus vrij snel weer meer het binnenland in zijn gegaan. Inmiddels zijn we langs de Spaanse grens omhoog aan het trekken. We willen nog wat tijd doorbrengen in het wat ruigere noorden van Portugal.
Het zuiden bracht ons wel gave ritten over onverharde wegen. Nou ja, Henri en Barry vonden het vooral behoorlijk gaaf, Teuntje en ik vonden het soms behoorlijk matig. Zulke steile beklimmingen en afdalingen dat het echt spannend werd. Gaten en keien waardoor we flink door elkaar werden gehusseld en de huisraad door de bus vloog. Maar hé… Barry blijft het gewoon doen en Henri zit als een pro achter het stuur. Leuk spannend noemt hij die ritten.
Waar het eerste deel van onze reis nog op een behoorlijk tempo verliep zijn we inmiddels in de vertraging beland. Er hoeft ook niet echt iets meer. We reizen omdat we daarvan houden, maar ook omdat ik informatie op te halen heb en het lijkt wel of we daarvoor op specifieke momenten op bepaalde plekken moeten zijn. Dan en daar komt de informatie vrij. Daardoor is er weer een verdieping gekomen in mijn contact met de reuzen. Magisch als altijd.
Vorige week was het klaar en sindsdien zitten we in het vakantiedeel van onze reis. Nog twee weken en dan is het alweer tijd voor onze terugreis. Maar eerst nog even verder genieten van de ontzettend mooie landschappen in Portugal.
21 februari 2022
Weet je nog dat ik schreef over het terra-cotta huis wat aan het begin van onze reis voor mijn geestesoog verscheen? Ik heb het gevonden!
Al reizend door Portugal zag ik af en toe een huis in die specifieke kleur, er ging dan even een verwachtingsvol schokje door me heen, maar steeds was het niet het huis.
Vorige week reden we naar een bijzondere plek om te overnachten in Castelo de Vide. Vanwege een wegafsluiting moesten we omrijden en daar in de bocht zag ik dit huis verscholen achter een lange terra-cotta muur. Ik schrok. Het was zo onverwachts. Het huis kon ik niet zo goed zien en daardoor dacht ik dat ook dit huis het niet was. Het ging allemaal zo snel, een flits en we waren er al aan voorbij.
Gelukkig heeft het universum heel veel manieren om iets duidelijk te maken en blijft het niet bij één wegomleiding. Diezelfde middag kreeg ik van mijn lieve vriendin Sonja de vraag of ik het rode huis al had gevonden.
Toeval bestaat voor mij al heel lang niet meer, dus besloot ik de volgende dag terug te gaan. Samen met Henri, hij wandelend, ik op de fiets. Natuurlijk konden we het eerst niet vinden. Al die weggetjes en bochten niet meer helemaal helder in ons geheugen. Toen we al op de terugweg waren en ik net aan mezelf toegaf dat het ‘m die dag niet meer ging worden zag ik in de verte het huis liggen.
En ja hoor, daar was het. De poort had ik de dag ervoor niet gezien. Het rode huis dat achter de okerkleurige gebouwen ligt niet zichtbaar vanaf dat punt. Het is de poort die het meeste tot mij spreekt. Die halfronde vorm herken ik. Ik dacht alleen dat het een veranda zou zijn.
Verschillende onderdelen samengevoegd tot één in mijn hoofd. En toch… dit is ‘m! Het universum is er heel duidelijk over.
En nu dan…vraag je je misschien af. Dat vertel ik binnenkort.
25 april 2022
Hier is ie dan…het vervolg op het rode huis.
Ik heb nog niet verteld dat het huis op de een of andere manier verbonden is met mijn oom Han. Hij overleed in de eerste week van onze reis. Ik schrok toen ik hoorde dat hij stervende was. We waren al onderweg. Ik stuurde hem een appje om hem een mooie reis te wensen, in de hoop dat hij die nog zou lezen.
Die nacht kwam hij even langs. Henri zag hem. Hij liet een bedankbriefje voor me vallen. Hij was gehuld in een wolk van oranje licht.
Diezelfde nacht zag ik het terra-cotta huis en de volgende dag werd me helder dat er een connectie was met oom Han.
Hoe dat dan werkt?! Dat weet ik ook niet precies. Ik voel, krijg gedachten, stel vragen en krijg daarop antwoorden. Die antwoorden check ik nog eens extra en daarmee ga ik dan op pad.
Mijn oom en het huis zijn dus met elkaar verbonden. Ik weet niet eens of hij dit leven ooit in Portugal is geweest. Hij was niet reislustig. Dus de kans is klein. En toch is hij ermee verbonden. Ja…ik vind het zelf ook vreemd.
Ik wil het zo graag met mijn hoofd kunnen begrijpen. De puzzelstukjes in elkaar passen en zeker weten dat die puzzelstukjes ook echt passen. Ik zie het alleen nog niet.
Dit zou natuurlijk weleens een puzzel van 100.000 stukjes kunnen zijn. Dan heb ik nog wat stukjes te gaan….
Dat doe ik ook, want dit is zo boeiend.
En nu is er nog een stukje van de puzzel bijgekomen. Namelijk deze tekening. De ondergrond heb ik een tijd geleden gemaakt. Ik weet niet eens meer wat de aanleiding was. Ik wist toen al wel dat ik hem nog een keer zou afmaken. Dat kon toen nog niet.
Ik was ‘m ondertussen alweer vergeten, maar ‘ineens’ kwam ik hem tegen en kon ik hem afmaken.
Ik weet nooit wat ik teken. Ik volg wat me wordt ingegeven en inmiddels weet ik dat er altijd poorten of portalen in verwerkt zijn. Poorten die helen en transformeren op een manier die we op aarde nog niet kennen.
Vorige week werd me duidelijk gemaakt dat deze tekening ook verbonden is met het huis en oom Han.
Wordt vervolgd…..
Op 26 februari 2022 namen we afscheid van Portugal met deze prachtige kleuren. Drie avonden op rij.
